«وفاق» زنده است، اگر رادیکال‌ها بگذارند
گروه سیاسی خبرگزاری صابرین نیوز– در فضای سیاسی ایران، مفهوم «وفاق» به‌عنوان یکی از شعارهای کلیدی دولت مسعود پزشکیان در انتخابات 1403 مطرح شد.
پزشکیان با وعده ایجاد همدلی و همکاری میان جریان‌های مختلف سیاسی، توانست حمایت بخشی از اصلاح‌طلبان و نیروهای میانه‌رو را جلب کند اما از زمان استقرار دولت، برخی اصلاح‌طلبان رادیکال با هر اتفاق یا انتقادی، مدام ادعا می‌کنند که «وفاق تمام شد».
این رویکرد نه‌تنها نشان‌دهنده عدم اعتقاد عمیق این طیف به وفاق است، بلکه به‌نوعی فشار بر پزشکیان برای حرکت به سمت مواضع تندتر و رادیکال‌تر را نیز نمایان می‌کند. گویی هدف اصلی‌شان نه حفظ وفاق، بلکه بیان نارضایتی و هل دادن دولت به سمت مواضع تندتر است.
این رفتار مثل همان مشتری داروخانه است که به‌جای خرید دارو دنبال چیزی می‌گردد که آنجا نیست و آخرش فقط می‌خواهد حرف خودش را بزند. مردی که به داروخانه می‌رود و مدام می‌پرسد «میخ دارید؟» و هر بار که با پاسخ منفی مواجه می‌شود فحشی می‌دهد و می‌رود و در نهایت با عصبانیت صاحب داروخانه مواجه می‌شود که می‌گوید «بابا تو می‌خوای فحشتو بدی، بده برو دیگه»، این داستان مثالی ساده اما گویا از وضعیت طیفی از اصلاح طلبان است که جز رادیکال کردن دولت نسخه دیگری در جیب ندارند.
وفاق زدایان حق قانونی مجلس را زیر سوال می‌برند
پس از استیضاح همتی، حمله کنندگان به شعار«وفاق» اکنون با شدت بیشتری تیغ خود را به سمت این شعار کلیدی دولت نشانه رفته و به این بهانه ورود پزشکیان به فاز تقابل با ارکان مختلف حاکمیت را مطالبه می‌کنند.
روزنامه هم‌میهن در واکنش به این استیضاح که حق قانونی مجلس است و دولت نیز این حق را محترم شمرده است می‌نویسد: «وفاق سه رأس داشت و سخت‌ترینش وفاق درون ساختار قدرت بود که سوت پایانش به صدا درآمد.»
بهروز شجاعی، فعال رسانه‌ای اصلاح طلب نیز گفت: «امیدوارم این رأی درس خوبی برای رئیس‌جمهور درباره وفاق باشد.» همچنین غلامحسین کرباسچی با لحنی هشدارآمیز گفت: «تجربه نشان داده یک نفر هرچقدر کوتاه بیاید، طرف مقابل جری‌تر می‌شود.» این اظهارات پس از استیضاح وزیر اقتصاد مطرح می‌شود که 182 نماینده به آن رأی دادند.
علاوه بر این، مجلس برای اعمال قانون در مورد عدم به‌کارگیری افرادی که فرزندانشان تابعیت دوگانه دارند در مشاغل حساس خواهان خروج ظریف از دولت بود و نهایتاً نیز ظریف با درخواست رئیس قوه قضائیه از سمتش کناره‌گیری کرد اما روزنامه سازندگی این مطالبه قانونی را «پشت پا به وفاق می‌نامد.»
غلامعلی رجایی فردی که در فضای رسانه‌ای مطالبش با عنوان مشاور مرحوم هاشمی بازتاب داده می‌شود نیز از دولت خواسته تا از ظریف در سمت دیگری استفاده کند و بداند که این مجلس مجلسی نیست که رئیس جمهور بتواند با آن شعار وفاق بدهد.
ماشین ضد وفاق سهم خواهی هنوز کار می‌کند
پزشکیان از روز نخست وفاق را همکاری میان جریان‌های مختلف و ایجاد فضایی برای تعامل سازنده معنی کرده و در این مسیر گام‌هایی نیز برداشته است؛ از انتصاب چهره‌هایی از طیف‌های گوناگون در پست‌های کلیدی تا تلاش برای شنیدن صدای مردم و گروه‌های به حاشیه رانده‌شده. اما از همان روزهای ابتدای شکل گیری شورای انتقال دولت، برخی جریان‌های سیاسی که دنبال کسب سهم حداکثری از قدرت بودند با کوچک ترین نارضایتی از ترکیب پیشنهادی شورا به آن حمله برده و وفاق را زیر سوال می‌بردند.
دعوای سهم خواهی با وجود گذشت 7 ماه از آغاز دولت چهاردهم هنوز هم وجود دارد. رسول منتجب‌نیا، فعال اصلاح‌طلب با صراحت گفت: «وفاق ملی به معنای آش شله‌قلمکار نیست. کسانی که زمین و زمان را به هم دوختند تا پزشکیان رأی نیاورد، حقی در دولت ندارند.»
او معتقد است که استانداران و معاونان باید اصلاح‌طلب باشند، اما این دیدگاه به معنای وفاق نیست، بلکه تلاشی است برای تعریف آن به نفع یک جناح. همچنین مهدی یونسی، استاندار مازندران، گفت: «من به شعار وفاق اعتقادی ندارم. باید کسانی منصوب شوند که به گفتمان پزشکیان باور دارند.»
محمدعلی ابطحی در مطلبی به کنایه نوشت: «الاکلنگ وفاق در خیلی از وزارتخانه‌ها به یک طرف خوابیده و خالص‌سازها نانشان در روغن است.» پس از آنکه سعید جلیلی، رقیب انتخاباتی پزشکیان، در جلسه‌ای از مفهوم وفاق سخن می‌گوید، کانال خبری چندثانیه متعلق به اصلاح‌طلبان او را «سردسته خالص‌سازها» می‌خوانند. این اظهارات نشان می‌دهد که عجله اصلاح‌طلبان برای اعلام پایان آن، بیشتر به فشار برای کسب سهم حداکثری از قدرت شباهت دارد.
وفاق یعنی هرچی من بگم
اصلاح‌طلبان رادیکال با هر تصمیم یا اتفاقی که باب میلشان نبود، شروع به سر دادن شعار «وفاق تمام شد» کردند. جواد امام، سخنگوی جبهه اصلاحات در انتقاد از سکوت وزارت کشور در برابر تجمعات غیرقانونی گفت: «این‌ها نشانه زیر ضرب رفتن شعار وفاق است.» شهیندخت مولاوردی نیز در انتقاد از قانون حجاب و عفاف نوشت: «کی نوبت به وفاق دولت و ملت می‌رسد؟»
این مواجهه نشان می‌دهد برخی اصلاح طلبان وفاق را صرفاً تا زمانی محقق شده می‌دانند که سیاست‌گذاری‌های کلان کشور مطابق میل آن‌ها تعریف شود. در همین راستا روزنامه دنیای اقتصاد هم حل FATF را معیاری برای وفاق دانست و نوشت: «دولت چهاردهم با این شعار می‌تواند بن‌بست‌ها را بشکند.»
وفاق زنده است، اگر رادیکال‌ها بگذارند
پزشکیان با گام‌های آهسته اما هدفمند نشان داده که به شعار وفاق پایبند است، اما اصلاح‌طلبان رادیکال با عجله برای اعلام پایان آن، انگار بیشتر به دنبال رادیکال کردن دولت‌اند تا تحقق وفاق.
این شعار می‌تواند پل همکاری و تغییر باشد، به شرطی که از فشارهای جناحی و انتظارات غیرواقعی در امان بماند. مردم هنوز به آن امیدوارند و دولت باید آن را با قاطعیت پیش ببرد. وفاق هست و باید باشد، اما آیا اصلاح‌طلبان رادیکال اجازه می‌دهند به بار بنشیند یا با هر بهانه‌ای دوباره فریاد «وفاق تمام شد» سر می‌دهند؟
پاسخ در صبر و تدبیر پزشکیان نهفته است.
انتهای پیام/